De Dag van de Arbeid is de dag waarop we vieren dat we werk hebben om ons dagelijks brood te verdienen. Dat we vieren dat mensen in de zorg voor ons werken. Dat we terug denken aan de tijd dat we werkten en een deel van ons loon opzij zetten voor ons pensioen. Die belangrijke dag is geen feestdag in Nederland waarop iedereen vrij heeft. Dat zegt veel. Het is een signaal uit het verleden: die rooien willen de macht overnemen. Als die het voor het zeggen krijgen dan is het einde nabij. Dat wordt nog steeds beweerd. Er wordt nog steeds angst gekweekt voor de mensen die voor anderen opkomen. Zelfs tegen Bernie Sanders, de Amerikaanse presidentskandidaat met een heel licht rood tintje, werd aangevoerd dat hij een gevaar voor de samenleving was. Dat hij een socialist was.
Al meer dan 170 jaar vechten sociaaldemocraten voor rechten van mensen. Voor recht op werk en een eerlijke beloning en voor sociale voorzieningen. Voor rechten in de politiek. En met succes. Als ik 50, 100 of 150 jaar terug kijk en zie hoe de mensen, behalve een paar rijken, toen moesten leven dan wordt ik blij: wat hebben wij, sociaaldemocraten veel bereikt op alle terreinen van de samenleving. Er is zoveel bereikt dat we van nu te veel gebruiken. De aarde staat onder druk. Maar ook nu nog zijn de mensen die heel weinig hebben in de meerderheid. Dat maakt het nodig dat we ons laten zien en horen. Dat we laten zien dat het mogelijk is dat de mensen die niets hebben toch een eerlijk deel krijgen en de mensen die alles hebben daarvoor een deel van hun rijkdom moeten afstaan. Dat jong en oud deel kunnen nemen aan de snel veranderende samenleving waarin stroom uit kolen vervangen wordt door stroom uit zonlicht. Papier door internet. Een samenleving waarin WIJ belangrijker is dan IK.
Het was een vreemde dag vandaag. We hebben rode rozen gebracht naar onze leden van 70 jaar en ouder. En daarover moesten we als bestuur eerst goed nadenken. Kunnen we dat wel doen, rode rozen brengen naar partijgenoten van 70 jaar en ouder die allemaal in de Corona risicogroep vallen? Naar hen die geen bezoek mogen ontvangen? Is het risico niet te groot? We hebben besloten om dat toch maar te doen. Heel voorzichtig, de voorzorgen in acht nemend. Rode rozen als teken van verbondenheid. Op de stoep bij de voordeur. Van de ontvangers van de rozen hebben we veel leuke reacties ontvangen.
Het werk van de fractie en het bestuur ziet er sinds 15 maart heel anders uit. De fractievoorzitters komen geregeld bij elkaar. De fractie leden spreken elkaar via de moderne communicatiemiddelen. Ze missen het persoonlijke contact. Ook het bestuur ziet elkaar maar heel weinig. We spreken elkaar via de mail en de telefoon. Maar de contacten met de inwoners van Aalsmeer zijn heel minimaal. Geen bezoek aan de jongeren van Place to bieb of andere groepen.
We hopen dat de mogelijkheden om elkaar weer echt te ontmoeten snel groter worden. Het eerste begin is er: kinderen gaan binnenkort weer naar school. Maar voordat het land weer veilig op gang is gebracht moet er nog veel onderzocht worden. Moeilijke besluiten moeten worden genomen.
Zodra het kan moeten we dan hard aan het werk. De Kamerverkiezingen zijn al in maart volgend jaar. De raadsperiode is al half voorbij. Maar bovenal moeten we ons maximaal inzetten zodat we gezond blijven. Dat vraagt veel van ons. Vooral van de oudsten onder ons. Daarom wensen wij fractie en bestuur u veel sterkte om het vol te houden. Maar bovenal wensen wij u gezondheid toe.
Jan Westerhof,
Voorzitter PvdA Aalsmeer-Kudelstaart
